Puszcza Białowieska

Puszcza Białowieska – kompleks leśny położony na terenie Polski i Białorusi, odznaczający się dużymi walorami przyrodniczymi i historycznymi. W Puszczy Białowieskiej zachowały się ostatnie fragmenty lasu o charakterze pierwotnym. Tutaj mieszka największa populacja wolnego żubra na świecie.

Rozległy masyw leśny dziś nazywany Puszczą Białowieską składa się z czterech dawnych łączących się ze sobą puszczy. Zdecydowanie największą z nich i leżącą

w centralnej części jest Puszcza Białowieska w jej ścisłych historycznych granicach. Od północnego zachodu łączy się z nią niewielka Puszcza Ladzka leżąca na wschód od miejscowości Narew, od północnego wschodu leżąca w większość na Białorusi Puszcza Świsłocka a od południowego wschodu, również należąca do Białorusi, Puszcza Szereszewska. Jeszcze w XVI wieku do Puszczy Białowieskiej przylegały ponadto puszcze Jałowska, Błudowska, Czrniłowska i Łyskowska łączące się z kolejnymi puszczami tworząc kompleks lasów sięgający Pojezierza Suwalskiego na północy

i wnikający w głąb dzisiejszego terytorium Białorusi aż do terenów Polesia. W przeciągu ostatnich

300 lat sama Puszcza Białowieska uległa zmniejszeniu o ok. 45%.

 

Żubr (Bison bonasus) – gatunek łożyskowca z rodziny krętorogich, rzędu parzystokopytnych.

W 2009 roku światowe zasoby gatunku wynosiły około 4230 osobników, z czego jedna trzecia przebywała w hodowlach zamkniętych, pozostałe tworzyły 32 całkowicie lub częściowo wolne populacje[3]. Według danych z 2010 roku w Polsce żyły 1224 żubry, z czego 191 w ośrodkach hodowlanych i ogrodach zoologicznych. Prawie połowa polskiej wolnej populacji skupiona jest

w Puszczy Białowieskiej, ponadto dzikie żubry w Polsce spotkać można w Bieszczadach, Puszczy Knyszyńskiej, Puszczy Boreckiej oraz w rejonie Mirosławca i Drawska Pomorskiego

w województwie zachodniopomorskim.